Z pomocą Luftwaffe Niemcy powstrzymali kontrataki Nowozelandczyków, a po południu transportowe Junkersy przerzuciły do Maleme 100. batalion 5. Dywizji Górskiej. Niemcy ledwo się trzymali, kluczowe znaczenie miało dla nich przybycie desantu morskiego. Na największe niebezpieczeństwo wystawione były okręty Royal Navy. Admirał Andrew Cunningham, dowódca brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej, zdecydował się na podjęcie ryzyka i choć udało się udaremnić dotarcie na Kretę dwóm konwojom, to jednak na wyspie znalazło się około 4,5 tys. żołnierzy niemieckiej 5. Dywizji Górskiej, wraz z artylerią. Royal Navy poniosła dotkliwe straty. 21 maja 1941 r. został zatopiony krążownik Juno, a 22 maja, odniosły uszkodzenia pancernik Warspite i krążownik Naiad, natomiast na dno poszły krążowniki Gloucester i Fiji oraz niszczyciel Greyhound. Nazajutrz zatonął flagowy niszczyciel Kelly i Kashmir. Zanim zakończyła się inwazją, Brytyjczycy stracili dwa kolejne okręty, krążownik Calcutta i niszczyciel Imperial, a 8 innych doznało uszkodzeń. Były to najcięższe straty, jakie poniosła brytyjska marynarka podczas jednej bitwy w tej wojnie.

22 maja 1941 r. Nowozelandczykom nie udało się odzyskać Maleme. Freyberg zarządził odwrót nowozelandzkich oddziałów, nim uległyby całkowitemu zniszczeniu. Odeszły do Galatas, gdzie Niemcy zaatakowali je z lądu i powietrza. 24 maja 1941 r. Galatas wpadło w ręce niemieckie, jednak wojska nowozelandzkie odbiły tę miejscowość i ponownie odrzuciły Niemców na zachód. Ci jednak wznowili natarcie. Linia obrony załamała się 26 maja i Freyberd musiał zameldować Wavellowi, że nie zdoła utrzymać się dłużej na wyspie. Okrety Royal Navy zabrały z Iraklionu około 4 tys. żołnierzy, zanim oddziały niemieckie dotarły do głównego miasta na wyspie, a tymczasem większość obrońców skierowała się przez góry na południe ku Sfakionowi, gdzie czekali oni na nadmorskich klifach na ewakuację. W trakcie kolejnych, niebezpiecznych rejsów zdołano wywieźć z krety 12 tys. żołnierzy, ale co najmniej 5 tys. pozostało na wyspie. Wielu z nich znalazło kryjówki w górach, gdzie ludność, ryzykując życiem, pomagała im w przetrwaniu, a nawet w ucieczkach. Siły Wspólnoty Brytyjskiej straciły w bitwie kreteńskiej nieco ponad 4 tys. żołnierzy i 2 tys. marynarzy, a prawie 12 tys. trafiło do niewoli. Skapitulowało też ok. 10 tys. Greków, a około tysiąca spośród nich poległo w walce.

Niemieckie straty zostały oszacowane łącznie na ponad 6,5 tys. zabitych, rannych i zaginionych, oraz 300 samolotów. Generał Student miał nadzieję wykazać, że spadochroniarze są zdolni przeprowadzić akcje o znaczeniu operacyjnym. Trudności, na jakie napotkali – nawet jeśli wynikały z łatwo wytłumaczalnych pomyłek (brak dostatecznych informacji, rozproszenie sił) – utwierdziły Hitlera w przekonaniu, że jest całkowicie odwrotnie. Stwierdził on: „Oczywiście wiadomo, że nie przeprowadzimy już żadnej operacji powietrznodesantowej. Kreta wykazała, że dni wojsk spadochronowych są policzone”. Zadecydował więc, że od tej pory spadochroniarze będą walczyć jako piechota.

Dla Brytyjczyków operacja zakończyła się gorzką klęską. Brak organizacji, której przykładem były działania dowództwa, zaważyła w dużej mierze na przegranej wojsk alianckich, które miały przewagę liczebną nad siłami niemieckimi. Admirał Cunnigham uznał to niepowodzenia za „katastrofalny epizod w historii marynarki brytyjskiej”. „Wystarczyłyby – pisał później – trzy eskadry myśliwców i kilka eskadr bombowców, aby uratować Kretę”. Walki o Kretę udowodniły, że bez wsparcia z powietrza panowanie na morzach było nic nie warte.



Podpis pod screenem: „Działania wojenne na Krecie. Maj 1941 r.”


Autor: Maciej Stępień

Źródła:
1. M. M. Evans „Bitwy II Wojny Światowej”
2. „Gazety Wojenne” nr 24.